‘Als je dit leest, ben ik dood…’  Niet meteen iets wat je wil lezen.  Zeker niet als degene die het schreef springlevend is… en toch.

Deze test in nieuwsgierigheid overkomt Cecilia, een moederkloek waar je stiekem wat jaloers op bent omdat ze een perfect gezin weet te combineren met een carrière én een kraaknet huis én dan ook nog eens voor iedereen klaar staat.  Maar dat het niet al goud is, wat blinkt, blijkt al snel uit deze brief.

Het verbaasde me om na het intrigerende hoofdstuk over Cecilia in een hoofdstuk gegooid te worden over Tess, wiens man er vandoor is met haar beste vriendin.  Ik moet toegeven dat ik initieel zelfs dacht dat er wat was misgelopen bij het boekbinden, maar daar was ik wel overheen 😉 toen ik bij het hoofdstuk van Rachel kwam, die jaren geleden haar dochter verloor en nog steeds naar antwoorden zoekt.  Het lijkt eclectisch op het eerste gezicht, maar hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je de verhaallijnen van deze drie vrouwen in mekaar ziet lopen.  De vlotte schrijfstijl en de herkenbaarheid maken dat je meevoelt met alle drie en door hun ogen zie je dan ook de impact van die ene gebeurtenis vanuit verschillende perspectieven.

‘Het geheim van mijn man’ speelt zich af in Australië, wat de seizoensbeleving uiteraard omgekeerd maakt, en alles gebeurt binnen slechts één week, waardoor het verhaal vaart houdt.  Het leest vlot weg, maar zet je ook aan het denken.  Hoe goed ken je de mensen met wie je samenleeft echt?  Hoe belangrijk is het verleden?  En wat kan je vergeven en wat niet?  Vooral de epiloog zet je nog eens een andere bril op.

Waarom dit nog steeds een aanrader is? Ik las het al een hele poos geleden en toch bleven de personages me bij : goed teken 😉 .  Moriarty’s nieuwe boek ‘Grote kleine leugens’ komt einde deze maand uit.  Om naar uit te kijken!