Terwijl we allen naar wat lente hunkeren, zindert ‘Nazomer‘ hier nog even na.  Het is zo een roman met personages die je niet vergeet.  Niet omdat ze op gruwelijke wijze dood en begraven zijn geraakt – dit is echt een roman zoals haar boek ‘Tegenlicht‘, dus niemand legt op onnatuurlijke wijze het loodje – maar omdat de personages zo echt en ‘levend’ zijn.

In heb begin van het boek vond ik de tegenstelling wat te sterk. Het ene hoofdstuk zit je te pietepeuteren in een Nederlandse achterbuurt ergens in de seventies en het andere moment word je in de glitter en glatter van de modewereld anno 2017 ondergedompeld.  Maar al snel wordt duidelijk dat Clau en Vivian meer met elkaar gemeen hebben dan je op het eerste gezicht denkt en worden de hoofdstukken een hecht vlechtwerk.

Dit boek gaat over passie en dromen, in haar geval voor mode, en hoe je die in je leven gepuzzeld krijgt, ook als dat leven je andere grote vraagstukken en massa’s roddel en achterklap naar je hoofd slingert.  Als je denkt dat dat maar lauwtjes is qua verhaallijn, dan heb je buiten Esther Verhoef gerekend. Spanningsbogen zijn een kolfje naar haar hand en met enkele geheimen en haar korte, krachtige hoofdstukken trekt ze je het hele boek door.  Denk maar niet dat die exemplaar lang op je nachtkastje zal liggen verstoffen 🙂 .

Warm aanbevolen!